sposób mówienia

См. также в других словарях:

• sposób — m IV, D. sposóbsobu, Ms. sposóbsobie; lm M. sposóbsoby 1. «określona metoda, forma wykonania, ujęcia czegoś; maniera, styl» Sposób mówienia, czesania się. Sposób bycia. Sposób ubierania się. Pouczyć kogoś w grzeczny sposób. ∆ jęz. Okolicznik… …   Słownik języka polskiego

• sposób — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. sposóbsobu, Mc. sposóbsobie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} określona metoda, forma lub tryb wykonania, ujęcia czegoś; to, jak coś się robi; styl : {{/stl 7}}{{stl 10}}Sposób… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• mowa — ż IV, CMs. mowawie 1. blm «zasób wyrazów, wyrażeń i zwrotów łączonych w wypowiedzi według reguł gramatycznych, używany w celu porozumiewania się przez członków jednego narodu, społeczeństwa, przez ludzi pewnego środowiska, regionu,… …   Słownik języka polskiego

• ton — 1. Coś jest w dobrym tonie, należy do dobrego tonu «coś jest odpowiednie, zgodne ze sposobem zachowania obowiązującym w jakimś środowisku»: W tej części świata nie ma ustalonej jednej ceny, o każdą trzeba walczyć i targować się, jest to nawet… …   Słownik frazeologiczny

• język — m III, D. a, N. językkiem; lm M. i 1. «narząd w jamie ustnej, składający się z elastycznych mięśni, pokryty błoną śluzową, mieszczący narządy smaku, biorący udział w ssaniu, żuciu i połykaniu pokarmów; u ludzi ponadto jeden z najważniejszych… …   Słownik języka polskiego

• ton — I m IV, D. u, Ms. tonnie; lm M. y 1. fiz. muz. «dźwięk wywołany przez drgania harmoniczne proste jakiegoś źródła dźwięku; potocznie w lm: melodia, dźwięki czegoś, jakiegoś instrumentu» Spiżowe tony dzwonów. Tony skrzypiec, fortepianu. Tony muzyki …   Słownik języka polskiego

• staroświecki — staroświeckiccy 1. «pochodzący z dawnych czasów, właściwy dawnym czasom; niemodny» Staroświecki dom, salon. Staroświeckie meble. Staroświecki sposób bycia, sposób mówienia. Staroświeckie ubranie. 2. «niezgodny z postępem, nie idący z duchem czasu …   Słownik języka polskiego

• rozwlekły — rozwlekłykli 1. «odznaczający się dłużyznami, zbyt obszerny, zbyt szczegółowy» Rozwlekły opis. Rozwlekła opowieść, wypowiedź. Rozwlekły styl. Niektóre sceny filmu zbyt rozwlekłe. 2. «mówiący lub piszący na jakiś temat zbyt wiele, zbyt długo»… …   Słownik języka polskiego

• rozwlekły — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, rozwlekłykli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zbyt długo trwający, zbyt obszerny, za szczegółowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozwlekły wywód. Rozwlekła powieść. Nudne, rozwlekłe opisy.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• kaznodziejski — 1. «dotyczący kaznodziei lub kaznodziejstwa» Talent kaznodziejski. 2. «taki jak u kaznodziei; poważny, patetyczny, mentorski» Kaznodziejski głos, ton, sposób mówienia. po kaznodziejsku «w sposób właściwy kaznodziei» Wypowiadać coś, napominać… …   Słownik języka polskiego

• patos — m IV, D. u, Ms. patossie, blm 1. «nastrój powagi, którym są nacechowane rzeczy wielkie, mające historyczne znaczenie; podniosłość, wzniosłość» Patos pożegnania, walki. 2. «ton, styl, sposób mówienia lub pisania podniosły, pełen powagi; sztuczny… …   Słownik języka polskiego